Rondreis Turkije 2010

Dag 4

Cappadocië

Vrijdag 12 maart.
De tweede 'volle' dag in Cappadocië begint zowaar met een voorzichtig zonnetje en daar zijn we blij mee. Allereerst staat weer een mooie wandeling op het programma door één van de valleien van de plaats Zelve. De Ruïnes van Zelve liggen verspreid over drie valleien. Evenals in het Openlucht Museum van Göreme zien we ook hier weer veel rotskerken en grotwoningen. In deze vallei, vlakbij het plaatsje Nevsehir, bevinden zich de meeste tufsteen piramiden met vormen als kegels die puntvormig toelopen. De wandeling is bijzonder mooi en ook hier is gids Ahmed weer in zijn element met verhalen over een ver verleden. Tussen de 9e en 13e eeuw was dit gebied namelijk een belangrijke Christelijke nederzetting en religieus centrum. Aan de voet van de helling ligt de Direkli Kerk, daterend uit de eerste jaren van het kloosterleven in Zelve. Verbazingwekkend zijn ook de holen die we hoog in de piramiden zien. De zachte tufsteen piramiden werden van onder naar boven uitgehold en dan, op zo'n 10 tot 15 meter hoog, als individuele slaapruimte ingericht. Zo was men veilig voor een eventuele vijand. Ook hier zijn veel zogenaamde 'duiventillen' aangebracht voor de bemesting van het gebied. Aan het einde van de vallei kijken we van een hoger liggende plek terug en krijgen zo een totaalbeeld van dit werkelijk prachtige gebied.

De wandeling door Zelve vallei is prachtig

Na het nuttigen van een kop koffie, heet water met een schepje Nescafé, stuurt onze chauffeur Fhari de bus inclusief gezelschap richting Ürgup. Hier zullen we, zoals het programma vermeldt, een tapijtknoperij bezichtigen. We worden keurig in het 'Nederlands' ontvangen, krijgen een glas wijn, fris of Raki aangeboden en nestelen ons op de banken voor het bekijken van veel tapijten. De uitleg is best interessant en we genieten er zowaar van alleen, het moet wel je smaak zijn. Het beslist prachtige zuiver zijde wandkleedje van 17.000 Euro kopen we toch ook maar niet. De uitleg bij het echte 'knoopwerk' en het zien van hoe zijde wordt gewonnen uit de cocon van een rups is echt leuk. Ook in deze tapijten firma wil men graag verkopen maar er wordt niet vervelend aangedrongen. Al met al, evenals de pottenbakker, was het een leerzaam bezoek. Deze dag krijgen we de lunch uitgeserveerd bij een Turks Museum in het dorpje Yavas. Het restaurant en museum zijn gesitueerd in een soort grot. In het midden van de zaal lange tafels, aan de zijkanten nissen met voorstellingen van het Turkse leven. Bijzonder grappig om te zien en de lunch smaakt ook prima.

Zijde draden worden getrokken uit de cocons

Taferelen uit het Turkse leven zijn te zien in het museum

Er staat nog meer op ons programma van vandaag en al snel zitten we weer in de bus en zijn op weg naar Uçhisar. Het plaatsje zelf ligt op het hoogste punt van dit gebied met een burcht als blikvanger. In de vallei zijn in de tufsteen piramiden de, door erosie ontstane, plooiingen in de wanden goed te zien. Ook hier kunnen we ons geld weer kwijt aan souvenirs en het zitten op een kameel maar de tijd dringt en we gaan verder naar een heel ander soort kameel. Even later verlaten we de bus al weer voor een stop langs de weg bij een bijzonder natuurelement. Het zien van dit stukje natuur is al geweldig maar de tufsteen kameel die solitair in het landschap staat is wel heel apart. Het levert alweer een mooi plaatje op. De volgende stop die we maken is bij de vallei van Göreme. Helaas dalen we niet af naar het plaatsje dat er 'witjes' bijligt. Zelfs van verre zie je goed dat veel 'kegels' zich van uit de binnenplaatsen van de huizen oprijzen. Nog steeds worden de uithollingen in de tufsteen formaties gebruikt, bijvoorbeeld als woonruimte of als opslagplaats. In de winter warm, in de zomer koel voor fruit en groenten. De hele vallei is het aanzien meer dan waard en zeer fotogeniek. Het is er, zo hoog boven het dal, uitermate plezierig lopen, rondkijken, shoppen of gewoon even genieten van een kopje koffie. Souvenirs zijn hier in overvloed.

Souvenirs zijn ook bij deze vallei te koop

We zijn er nog niet voor vandaag. Het laatste Cappadocië element zijn de 'schoorsteenpijpen' van Pasabagi. Deze tufsteen formaties (peribacalari) bestaan uit meerdere kegels met meerdere toppen. Hier speelde zich in de 5e eeuw het verhaal rond de heilige Simon af. Afgezonderd van de wereld leidde hij een leven als een Hermiet (kluizenaar). Vanwege te veel nieuwsgierigen en volgelingen verkoos hij om in zijn latere leven op een 15 meter hoge zuil plaats te nemen die hij alleen verliet om voedsel tot zich te nemen. Uiteraard aangereikt door zijn volgelingen. Wat een intrigerend verhaal. In de zuil met de drie toppen bevindt zich een kapel met een retraite cel ter ere van de heilige Simon. Ook dit stukje Cappadocië kent weer zoveel bijzondere elementen. Het begint al schemerig te worden als we in Ürgüp nog gelegenheid hebben om te 'shoppen'. We hebben de indruk dat het plaatsje niet zoveel voorstelt maar dat kan inmiddels ook aan de vermoeidheid liggen. Het plaatsje kent ook een lange geschiedenis en is één van de belangrijkste centra van Cappadocië. We kopen een lekkere fles Rosé en een zak chips om die later op onze kamer in alle rust te nuttigen. Wijn is in het hotel trouwens uitermate prijzig, evenals in de restaurants die we hier bezochten.
Helaas gaan we ook afscheid nemen van dit waanzinnig mooie gebied. Morgen reizen we terug naar Antalya aan de kust waar nog meer cultuur op het programma staat. We hebben niet alleen genoten van het mooie landschap maar ook veel geleerd over de geschiedenis van Cappadocië en Anatolië die middels gids Ahmet aan ons is voorbijgegaan. We nemen in onze rugzak mee; de geologie, het voorhistorische tijdperk, het Hittische tijdperk, de Perzen, Romeinen, Byzantijnen en Seldzjoeken. Ze probeerden hier allen een thuisbasis te zoeken in dit bizarre landschap.