Naar de Pic de Canigou
Dit was voor ons een hele bijzondere tocht met een verrassend einde. We hebben namelijk de Canigou wel gezien maar het doel van de dag, de bezichtiging van de
op 1090 meter gelegen Abdij van St. Martin niet gerealiseerd. Dat had met de
lunch te maken. Om bij de Canigou te komen moet vanuit Argelès een behoorlijk
stuk met de auto worden gereden. Eerst richting Perpignan en dan het binnenland
in naar Prades over de N116. Niet alleen de Canigou stond voor die dag op het
programma maar ook de Abdij van St. Michel-de-Cuxa. Deze ligt 3 kilometer ten
zuiden van Prades aan de D27. Ondanks dat we geen van beide religieus zijn opgevoed
hebben we wel veel respect en interesse voor de geschiedenis en bouwkunsten uit
een ver verleden. Het klooster dateert al vanaf de 9e eeuw en werd, na vele
plunderingen tijdens de revolutie, tot in de 17e eeuw verder uitgebreid. Vooral
de 12e eeuwse kloostergangen zijn prachtig waarbij de kapitelen van roze marmer
zijn versierd met opmerkelijke planten- en dierenmotieven. Let wel op de
openingstijden want het klooster is van 12.00 tot 14.00 uur en op zondagmorgen
gesloten. De bezichtiging is wel de moeite waard. Daarna richting de heilige
berg van de Catalanen, de Pic de Canigou, die met zijn 2784 m hoog boven de
Pyreneeën uittorent. De hooggelegen Abdij van St. Martin (1090 m) ligt op een
smalle richel en lijkt net een arendsnest. De klokkentoren van de Abij werd al
in het jaar 1007 gebouwd. Ondanks dat we zelf met een Jeep rijden is het niet
toegestaan om op eigen gelegenheid naar boven te gaan. Wandelend kan wel maar
op open schoenen (ik dus) geen succes. Aangezien het tevens lunchtijd was hebben
we ons op een 'aardig' terras genesteld om zelf ook maar even wat te nuttigen.
Het werd werkelijk een heel aparte lunch. Op een grasveldje, onder de bomen,
aan een ijzeren tafeltje met diverse gekleurde stoeltjes en veel Franse gasten
kozen ook wij voor het 'zondagse' lunchmenu. Daar waar de Fransen zelf eten is
het meestal goed en worden de wijnglazen veelvuldig bijgevuld. Zo ook bij ons.
Standaard bij het menu voor 3 personen waren maar liefst 3 flessen wijn inbegrepen.
Neem daarbij het nagerecht geserveerd met een dessertwijn die gedronken moest
worden uit een 'schenktuit' dan zal duidelijk worden dat iedereen op het terras,
zo ook wij, steeds vrolijker werden. De Fransen vonden het prachtig. We hebben
daar een bijzondere middag beleefd, het eten goed en de dorstige kelen gesmeerd.
De Abdij op 1090 meter bleef hoog boven ons en naar de Canigou hebben we nog maar
even gezwaaid. Gelukkig kon de derde persoon in de vorm van onze dochter, zij
dronk geen wijn, ook met de Jeep overweg en heeft ons veilig terug gebracht naar
Argelès-Plage. Geen Abdij of Canigou maar wel een hele leuke dag. Ongetwijfeld
maken we tocht nog een keer maar dan moeten we dat terras maar even mijden.